گاهگاهي دل من ميگيرد،
بيشتر وقت غروب،
آن زماني كه اذان در پيش است،
من وضو خواهم ساخت،
از خدا خواهم خواست،
كه تو تنها نشوي
و دلت پر زخوشي هاي مداوم باشد.
"خوبي"
گاهي با تمام تكراري بودنش غوغا ميكند!!!
و در جوابش ميتوان بزرگترين دروغها را گفت...
" خوبم"...
آدميزاد هرگز نمي فهمد
كه تا چه اندازه عاشق است
مگر زماني كه بكوشد
ديگر عاشق نباشد...
من تمام هستي ام را در نبرد با سرنوشت
در تهاجم با زمان آتش زدم، كشتم
من بهار عشق را ديدم
ولي باور نكردم
يك كلام در جزوه هايم هيچ ننوشتم
من ز مقصدها، پي مقصودهاي پوچ افتادم
تا تمام خوبها رفتند و خوبي ماند در يادم
من به عشق منتظر بودن
همه صبر و قرارم رفت
بهارم رفت
عشقم مرد
يارم رفت...
برايش
سنگ تمام گذاشتم... نميدانستم
روزي با همان
سنگها سنگسارم ميكند!!
نميدانم كجايي؟
ولي جاي خوبي از اين قصه ايستاده اي...!
كه هيچگاه از حواس لحظه هايم پرت نميشوي!
حالم خوب است...
نه اشكي... نه آهي...
ميخندم...
اما خنده هايم درد ميكند.
روزايي كه "تو" توشون نيستي،
حيفم مياد زندگيشون كنم...
چه آزمون دشواريست!
قلبت را سمت چپ ميگذارند و ميگويند...
به راه راست برو...!!!
از من جدا شد و گفت كار خداست!
مانده ام مگر خداي او خداي من نبود...؟!
